| Chapter 77 |
1 | Zëri im lartohet te Perëndia dhe unë bërtas; zëri im lartohet te Perëndia dhe ai ka për të më dëgjuar.
|
2 | Ditën e fatkeqësisë sime kërkova Zotin; gjatë natës dora ime mbeti e nderur pa u lodhur dhe shpirti im nuk pranoi të ngushëllohet.
|
3 | Më kujtohet Perëndia dhe rrënkoj; vajtoj dhe fryma ime dobësohet. (Sela)
|
4 | Ti m`i mban të hapura qepallat; jam aq i turbulluar sa nuk mund të flas.
|
5 | Sjell ndërmënd përsëri ditët e lashta, vitet e kohëve të shkuara.
|
6 | Gjatë natës më kthehet në mendje kënga ime, mendoj thellë në zemrën time dhe fryma ime bën kërkime.
|
7 | A do të më hedhë poshtë për gjithnjë Zoti? E nuk do të më pëlqejë më kurrë?
|
8 | Dhe mirësia e tij ka marrë fund për gjithnjë dhe falja e tij ka munguar për brezat e ardhshme?
|
9 | Vallë Perëndia e ka harruar mëshirën dhe në zemërimin e tij u ka dhënë fund dhembshurive të tij? (Sela)
|
10 | Unë kam thënë: "Shkaku i hidhërimit tim është se dora e djathtë e Shumë të Lartit ka ndryshuar".
|
11 | Do t`i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara,
|
12 | do të mendohem thellë për gjithë veprat e tua dhe do të kem parasysh bëmat e tua.
|
13 | O Perëndi, jeta jote është e shenjtë; cili Perëndi është i madh si Perëndia?
|
14 | Ti je Perëndia që kryen mrekulli; ti ke bërë të njihet forca jote midis popujve.
|
15 | Me krahun tënd ke shpenguar popullin tënd, bijtë e Jakobit dhe të Jozefit. (Sela)
|
16 | Ujërat të panë, o Perëndi, ujërat të panë dhe u trëmbën; edhe humnerat u drithtuan.
|
17 | Retë derdhën përmbytje uji, qiejtë gjëmuan dhe shigjetat e tua vepruan.
|
18 | Gjëmimi i bubullimës sate ishte në vorbullën, vetëtimat ndriçuan botën dhe toka u tund dhe u drodh.
|
19 | Ti e hape rrugën tënde në mes të detit, shtegun tënd në mes të ujërave të mëdha, dhe gjurmët e tua nuk u njohën.
|
20 | Ti e udhëheq popullin tënd si një kope me dorën e Moisiut dhe të Aaronit.
|